Sunia Zalmai uit Afghanistan is een van de vele vrouwen die door ondersteuning van een organisatie van de Vrouwen Academie West ‘Stichting Vrouwen Vooruit’ kans heeft gezien zich verder te ontwikkelen.
Zij volgde diverse cursussen en opleidingen -de zogenaamde doorgaande leerlijn- die op elkaar aansluiten en die de kans op werk aanzienlijk vergroten.
Sunia (35 jaar) woont sinds 2009 in Amsterdam, ze is getrouwd en heeft twee kinderen. Haar Afghaanse neef die naar Nederland was geëmigreerd, kwam op bezoek bij zijn familie waar hij ook Sunia ontmoette, zijn toekomstige echtgenote. Ze was 20 jaar, toen haar neef om haar hand vroeg bij haar familie. Ze trouwden, maar het duurde nog 4 jaar voordat Sunia zich bij haar man kon voegen. Hij vertrok naar Nederland en vroeg een visum aan voor haar.
De eerste stappen naar een nieuw leven
Vanaf die tijd begon zij heel ijverig Nederlands te leren en zich voor te bereiden op het inburgeringsexamen. Een visum krijgen bleek niet makkelijk en duurde jaren. Intussen was Sunia 25 jaar.
Ze was gelukkig en verheugde zich erop naar Nederland te komen, omdat ze Afghanistan een nogal gevaarlijk land vindt. Eenmaal in Nederland werd ze overvallen door groot heimwee vooral naar haar ouders. Zij is de jongste en heeft nog twee broers en twee zussen.
Moeder worden en verder leren
Sunia werd al snel zwanger en in 2009 is haar dochter Rana geboren. Toen Rana er eenmaal was, nam het heimwee af. Nadat ze het ‘Taal op maat’ project had gevolgd kon zij het inburgeringsproject met succes afsluiten.
Vervolgens begon zij aan de eenjarige verkorte opleiding ‘Helpende Zorg &Welzijn’ en werd Sunia zwanger van haar tweede kind, zoon Ebad. Na de geboorte van haar zoon begon ze met het project taalverbetering dat 2,5 jaar duurde. Sunia vindt Nederlands een moeilijke taal die ver af staat van haar moedertaal. Soms had ze moeite met opdrachten en huiswerk, maar zette altijd door.
Tegelijkertijd begon zij met een rekencursus, want ze merkte op, dat men in Nederland anders rekende dan zij gewend was en daar wilde ze wel het nodige van weten. ‘Rekenen is heel leuk’ glundert Sunia.
Kansen vergroten
Van moeders op school hoorde ze over de cursus ‘Opwaarts’ van Stichting Vrouwen vooruit’. In deze cursus gaat het over voor jezelf opkomen, positief denken over jezelf, met stressvolle situaties omgaan en oplossingsgericht denken. ‘Ik kan het niet’, moet je schrappen uit je systeem. Na afloop van de cursus leerde zij Annemieke Winder kennen de initiator van het project, die tijdens een bijeenkomst met de cursisten evalueerde wat er geleerd is en naar de toekomstplannen van de cursisten informeerde.
De ervaring leerde dat er meer nodig is aan begeleiding, zodat vrouwen niet terugvallen in een oud patroon omdat ze niet in de gelegenheid werden gesteld ervaringen op te doen en een plek te vinden zoals een stageplaats, en werkervaringsplaats of vrijwilligerswerk om de nodige ervaring op te doen en de stap naar een betaalde baan te wagen. Annemieke’s doel is om vrouwen te begeleiden in hun loopbaan, totdat ze op eigen benen verder kunnen. Vandaar dat het concept ‘doorgaande leerlijn’ ingevoerd is om de kansen te vergroten dat vrouwen daadwerkelijk zelfstandig hun weg weten te vinden, ook op de arbeidsmarkt.
Op school werken als onderwijsassistent
Sunia verzocht Annemieke haar te adviseren over haar verdere loopbaan. Ze wilde het liefst op een school werken.
Ze begon met de opleiding ‘Pedagogisch medewerker kinderopvang’. Deze opleiding heeft Sunia succesvol afgesloten. Sinds februari 2019 volgt zij de opleiding onderwijsassistent MBO 4 die 3 jaar duurt. Zij kon vanwege haar vooropleiding in het 2de jaar instromen. ‘In 2021 ben ik klaar en als het goed is ben ik dan onderwijsassistent. Soms had ik moeite met opdrachten en het huiswerk, maar zette altijd door.’
Mijn man ondersteunt mij heel goed en helpt met de kinderopvang en het huishouden. Hierdoor heb ik ruimte mezelf te ontwikkelen,’ vertelt Sunia.
Een moeilijke taal
Sunia volgt nog steeds bijles in de Nederlandse taal. Gedurende de opleidingen Pedagogisch medewerker en Helpende Zorg&Welzijn merkte ze dat de taal haar moeite kostte. Ze bleef er altijd aan schaven en vroeg ook Nederlandse vriendinnen om ondersteuning.
‘Ik zoek inderdaad altijd naar oplossingen en krijg vanuit mijn omgeving veel waardering omdat ik een doorzetter ben en doorga om het best mogelijke voor mezelf te bereiken!’
Haar ouders en haar familie mist zij nog steeds heel erg. Sunia en haar man hebben in Nederland geen familie.
Zij belt en skypt veel met de familie en 4 jaar gelden waren ze op bezoek in Afghanistan en kon zij eindelijk haar kinderen aan de familie voorstellen.
Sunia heeft een grote Afghaanse vriendinnengroep die zij met enige regelmaat ontmoet.
Met haar kinderen spreekt zij Pajsto en met haar man Farsi. Deze taal-mix is nuttig en zinvol, zo leren de kinderen al vroeg meerdere talen.
Oude dromen loslaten en blij zijn met wat er is
Op de vraag waarom zij geen leraar wordt, zegt Sunia dat leraar worden te hoog gegrepen is. Dat zou betekenen nog langer op school te zitten en leren en dat op haar leeftijd. Ze kan het in haar huidige positie als moeder van twee kinderen ook niet opbrengen. Haar doel is onderwijsassistent te worden en daar verheugt zij zich op.
Een vleugje spijt klinkt door in haar stem als ze vertelt dat ze haar middelbare school in Afghanistan met hoge cijfers heeft afgerond en naar de universiteit had kunnen gaan net als haar broers en zussen die allemaal de universiteit hebben bezocht en nu goede banen hebben.
Maar Sunia telt haar zegeningen,’mijn zelfbewustzijn is behoorlijk toegenomen en ik heb veel hulpvaardige mensen leren kenen die mij ondersteunden, wat heel belangrijk voor mij was. Nederlanders zijn zo behulpzaam. Annemieke heeft mij veel geholpen tijdens de opleidingen en heeft haar ook gewezen op de opleiding Pedagogische medewerker kinderopvang en de contacten gelegd. Zij voelde zich toen al te oud om weer iets nieuws te beginnen, maar Annemieke overtuigde haar om het toch te doen.
‘Zo heb ik geleerd steeds een stap verder te gaan. Ik ben blij met wat ik tot nu toe heb bereikt!’
Ulla Nuess